Martinael

Ku zatraceniu... Pragnę kochana Twych ust skosztować Wtulić me wargi w twych warg fakturę Na twarzy rumieniec dotykiem malować Czułością wywołać na licach purpurę Dotykać twej skóry dłońmi ciepłymi Szukać miejsc zaklętych, żar rozpalając Aksamit jej badać palcami czułymi Rozkosz nieziemską obojgu sprawiając Gdy wargi przygryzasz w zadziornym wyrazie A usta moje im dech odbierają Gdy ciała się łączą w ognistej ekstazie A słowa bezwstydne wciąż boga wołają Mnie w sercu

Znów pukam do twych drzwi Czy otworzysz mi? Wysłuchaj mej prośby Spraw, by słowa skrywane w sercu znowu płynęły Zaproś mnie do środka Do pokoju z ciepłem bijącym od Ciebie Ugość mnie w swych włościach Gdzie wszelkie troski świata odpływają Znów pukam do twych drzwi Zmarznięty stoję na mrozie tego świata Pragnę byś mnie wysłuchała Odgadła me intencje, dała przyzwolenie Chcę być bliżej Ciebie Przejść przez drzwi rozłąki Chcę trzymać Cię w ramionach Po

Wyrwał mi Cię bez litości Obce męskie dłonie wzięły Lata smutku i radości W jednej chwili przeminęły Z tobą w góry, nad jeziora Wspólne chwile niezliczone Wczesna, czy też późna pora Nasze losy połączone Podmuch wiatru, deszczu strugi Z Tobą wszystko było miłe Wyjazd krótki, czy też długi Czy z radością, czy na siłę W Tobie miałem motywację Źródło śmiechu, roztargnienia Czy też w zimie, czy w wakacje Nasza była cała ziemia Wyrwał mi Cię